ملاقات در زندان دولتی که ادعا می کند اسلامی است

کلمه: دو دختر
بدرالسادات مفیدی دبیر انجمن صنفی روزنامه نگاران درباره بازداشت مادرشان
مطلبی را نگاشته اند که نسخه ای از آن در اختیار سایت «کلمه» قرار گرفته
است.

به گزارش کلمه ، متن این روایت به شرح زیر
است:

ساعت ده شب روز هفتم دی ماه، روز بعد از
واقعه عاشورا پنج نفر از مامورین وزارت اطلاعات با نشان دادن یک حکم کلی
از سوی دادستان تهران که مربوط به کسانی که در جریان تشییع پیکر آیت اله
العظمی منتظری شرکت داشته‌اند بود، به خانه ما آمدند. پس ازبازرسی خانه و
جمع کردن وسایل شخصی هر چهار نفرمان، پدر و مادر (مسعود آقایی و
بدرالسادات مفیدی) را با خود بردند.

پدرمان پس از تحمل پنجاه و دو روز بازداشت
انفرادی در بند ۲۴۰ زندان اوین و با سپردن وثیقه آزاد شد.

ولی مادرمان….

اولین ملاقات با او روز پنجشنبه دهم بهمن
به صورت کابینی انجام شد (با وجود داشتن نامه ملاقات حضوری دادستان). روحیه
عمومی وی آن زمان بسیار خوب بود.

مادرمان گفت که با هیچ یک از مامورین
دادستانی برای تفهیم اتهام و صدور حکم بازداشت روبرو نشده است. به اعتراضش
هم توجهی نکرده‌اند. بازجویی هایش هم در طول بیست روز اول بازداشت انجام
گرفته بود. از آن به بعد تا روز پانزدهم اسفند وی را چندین بار در سلولهای
مختلف انفرادی و عمومی جابجا می‌کردند بدون اینکه هیچ بازجویی از وی شده
باشد یا دلیلی برای این کار به او بگویند.

از طریق یکی از آزادشدگان با خبر شدیم که
مادر را پانزده اسفند و پس از پنجاه و دو روز بلاتکلیفی و پایان بازجویی
ها دوباره به بند ۲۰۹ برگردانده‌اند. تلفن هایش از همان روز قطع شد و
ملاقات های کابینی را هم ممنوع کردند.

آقای جعفری دادستان تهران چهارشنبه نوزدهم
اسفند به پدرمان گفت که ماموران وزارت اطلاعات به دلیل عدم همکاری مادر با
آزادشدن وی مخالف هستند. البته گفته بود که “بروید و فردا ملاقات کابینی
بکنید، هفته بعد هم دستور ملاقات حضوری می‌دهم. به قاضی ایشان هم گفته ام
پرونده را سریع رسیدگی کند”.

فردایش که ملاقات ندادند (به گفته‌ی مامور
زندان به حکم قضایی وی ملاقات ممنوع است). بعد از چند روز رفت و آمد، بیست
و شش اسفند آقای جعفری نامه دستور ملاقات حضوری را برای روز اول فروردین
صادر کردند.

صبح روز اول سال نو مامان یک تماس کوتاه
تلفنی دو دقیقه ای گرفت. در حالی که صدایش به شدت می لرزید، تنها التماس
دعا داشت. گفتیم داریم با نامه ملاقات می آییم.

به در زندان که رسیدیم خانواده یکی از
زندانیان بند ۲۰۹ بیرون آمدند. جویا شدیم، گفتند از ملاقات می‌آییم. ولی
ماموران نامه‌ی ما را که دیدند گفتند ملاقات برای دو هفته تعطیل است. بروید
و پس از پانزدهم بیایید. اصرار ما هم نتیجه نداد.

پنجشنبه پنجم فروردین با ناامیدی به سالن
ملاقات زندان رفتیم. جمعیت زیادی بود. ظاهرا ملاقات‌ها شروع شده بود.

باز هم به نامه توجه نکردند ولی گفتند
فعلا می‌توانید کابینی مادرتان را ببینید.

مادرمان را که دیدیم باورمان نمی‌شد.
فشارهای بیست و پنج روز انفرادی به شدت ضعیفش کرده بود. مثل همیشه شاداب
نبود و بسیار نگران می‌نمود.

برخلاف دفعات قبل ماموران بالای سرش
ایستاده بودند تا مبادا حرفی نزند.

پریشان و نگران بیرون آمدیم. تماسهای مکرر
پدر با دادستانی و قاضی کشیک مستقر در زندان به آنجا رسید که گفتند
بعدازظهر برای ملاقات حضوری بیاید.

برخلاف اصرار پدر همراه او جلوی در زندان
آمدیم. به او اجازه دادند داخل برود. باورمان نمی شد ولی چند لحظه بعد
بیرون آمد و اشاره کرد که شما هم بیایید.

به همراه یکی از ماموران وارد محوطه شدیم.
مادرمان را دیدیم که داخل یک پژو نشسته بود. ظاهرا نمیدانست که برای چه
او را به در زندان آورده‌اند.

از ماشین بیرون آمد. سه نفری در آغوشش
گرفتیم. بغضش ترکید. و ماهم به دنبال او.

سوار ماشین شدیم و به ساختمان چند طبقه ای
که همان نزدیکی بود رفتیم. ما را به اطاقی بردند در حالی که همان مامور در
میانه در ایستاده بود.

نیم ساعتی کنار او بودیم. بسیار پریشان
بود، مثل اینکه فشار زیادی را تحمل می کرد.

دستش جوهری بود. تازه از بازجویی آمده
بود. ظاهرا در تمام این مدت و تقریبا هرروز به صورت فشرده بازجویی می شده
است. از خشن بودن بازجویی‌ها گله داشت و این که از سی سال پیش شروع
کرده‌اند. چند بار هم تکرار کرد که اجازه‌ی صحبت در مورد بازجویی‌ها را
ندارد.

نمی دانست برای چه دوباره سراغش آمده‌اند.
می‌گفت بیش از بیست روز است که به دلیل ناراحتی قلبی شب‌ها به او قرص
می‌دهند (آرام بخش قوی). صبح ها به سختی از خواب بیدار می شود و بیشتر
اوقات حالت گیجی دارد. اشاره کرد یک بار آنقدر گیج بود که دل بازجویش به
رحم آمد و بازجویی را تعطیل کرد.

طی نیم ساعت بارها یاد آیه‌ای از قرآن کرد
که اشاره می نماید که همه مرگ را ملاقات می کنند “کل نفس ذائقه الموت”.
این قدر زیر فشار بود که برای رهایی از آن راهی نمی‌دید.

وکیل وی در تمام این مدت نتوانسته او را
ملاقات کند. نه از اتهام خبری دارد و نه پرونده را دیده است.

مادر ما یک روزنامه‌نگار است و ذات کار او
علنی بودن است، چه چیزی برای مخفی کردن دارد که این رفتارها در برابر او
صورت می گیرد.

خدایا، دیگر نمی دانیم چه کار باید کرد.
به کجا شکایت ببریم. آیا مرجعی برای رسیدگی به وضع موجود وجود دارد؟ آیا
می‌رسد روزی که فرد مورد اتهام در شرایط عادی بازجویی شود و این گونه خود و
نزدیکانش اسیر نابسامانی نشوند.