شبکه جنبش راه سبز(جرس): آیت الله بیات زنجانی در رابطه با مفهوم محاربه تصریح کرد آن کسی محارب خوانده می شود که اسلحه را به سوی مردم بگشاید و آنان را به خاک و خون بکشد نه آن کسی که با دست خالی آمده و فقط و فقط به رویه یا رفتاری اعتراض دارد.
آیت الله بیات زنجانی در دیدار با اعضای شورای مرکزی و شورای عمومی انجمن اسلامی دانشکده حقوق دانشگاه تهران شاخصه حکومت دینی را سوال بدون دغدغه مردم از حکومت یا نهی منکر دانست و تاکید کرد که عدم رعایت این خصوصیت در جامعه نتیجه ای به جز یک جامعه مرده نخواهد داشت.
به گزارش سایت رسمی آیت الله بیات زنجانی، وی در ادامه بر قرائت امام خمینی در مورد جمهوری اسلامی تاکید کرد و گفت: در جمهوری اسلامی با قرائت امام، مجلس در رأس امور است. در آن قرائت، میزان رأی ملت است. در آن قرائت نظامیان حق دخالت در مسائل سیاسی را ندارند. در آن نگاه نمایندگان مردم حق تحقیق و تفحص در همۀ مسائل کشور را دارند. در آن قرائت، سئوال و حتی شکایت از امام هم جرم نیست، کما اینکه چنین هم شد. در جمهوری اسلامی که ما می گوئیم، فرد پرسش کننده آزاد است که پرسش خود را طرح کند و به واسطه یک سئوال و یا یک نقد و یا حتی اعتراض، لقب محارب به او داده نمیشود.
آیت الله بیات در تعریف فقهی محارب و محاربه اظهار داشت: کسی را در فقه محارب می نامند که با دست بردن به اسلحه، برای ارعاب مردم اقدام کند. این نمیشود که من عندی و از جانب خود بیائیم و یک تعریف جدید برای محارب بگذاریم و هر کسی که ما را مورد نقد و اعتراض قرار داد، او را با این عنوان خطاب کنیم. با این تعریف فقهی که همه فقها هم روی آن اتفاق نظر دارند، آن کسی محارب خوانده می شود که اسلحه را به سوی مردم بگشاید و آنان را به خاک و خون بکشد نه آن کسی که با دست خالی آمده و فقط و فقط به رویه یا رفتاری اعتراض دارد.
در مورد همین بحث محاربه افزود: اگر کمی دقّت شود، گویندگانی که این و آن را به این عناوین متهم میکنند قطعاً از دو حال خارج نیستند. یا به مبانی دسترسی ندارند و یا در صورت دسترسی، برداشت درستی از آن نداشتهاند و برداشت غلط خود را با پیگیری هدف خاصی، به عنوان دین معرفی میکنند در حالی که دین و مفاهیم آن، با برخی تعاریف اینها هزاران فرسنگ فاصله دارد.
ایشان با ذکر خاطرهای از دوران نمایندگی مجلس در رابطه با مفسدان و محتکران اقتصادی که اقتصاد کشور را مختل می کنند به نظر حضرت امام اشاره کرد که حضرت امام با نظر فقهی خود پیرامون اینکه این افراد را محارب نمیدانم، قضیه را فیصله دادند.
وی تصریح کرد که محارب، تعریف دارد و نمیتوان هر کسی را محارب و هر عملی را محاربه خواند. خونی که به ناحق ریخته شود، عرش خداوند را به لرزه در آورده و نالۀ ملائکة الله را موجب میشود.
این مرجع تقلید با انتقاد از مشابه سازی های تاریخی تاکیدکرد که دین و مفاهیم دینی به خصوص در زمینۀ امور اجتماعی و سیاسی، فقط از حوزههای مستقل علمیه بر میآید و آنهائی که تریبونهای رسمی را محلی برای ارعاب و تهدید و با کمال تأسف محلی برای ارائۀ تعریفهای ناصحیح و منعندی از فقه شیعه قرار دادهاند، با دین علوی و محمّدی فاصله دارند و بیشتر برداشتهای غلط خود از این مفاهیم را به خورد جامعه میدهند.
پاسخ آیت الله ناصر مکارم شیرازی
آیت الله ناصر مکارم شیرازی در پاسخ به استفتای خبرنگار “درداخل ایران” درباره جویا شدن نظریه ایشان در مورد “حکم شرعی محاربه” پاسخ دادند که ” ریشه اصلی حکم محاربه آیه شریفه ۳۳ سوره مبارکه «مائده» می باشد. محارب کسی است که اسلحه روی مردم بکشد و محیط را ناامن کند.”
آیت الله بیات زنجانی در دیدار با اعضای شورای مرکزی و شورای عمومی انجمن اسلامی دانشکده حقوق دانشگاه تهران شاخصه حکومت دینی را سوال بدون دغدغه مردم از حکومت یا نهی منکر دانست و تاکید کرد که عدم رعایت این خصوصیت در جامعه نتیجه ای به جز یک جامعه مرده نخواهد داشت.
به گزارش سایت رسمی آیت الله بیات زنجانی، وی در ادامه بر قرائت امام خمینی در مورد جمهوری اسلامی تاکید کرد و گفت: در جمهوری اسلامی با قرائت امام، مجلس در رأس امور است. در آن قرائت، میزان رأی ملت است. در آن قرائت نظامیان حق دخالت در مسائل سیاسی را ندارند. در آن نگاه نمایندگان مردم حق تحقیق و تفحص در همۀ مسائل کشور را دارند. در آن قرائت، سئوال و حتی شکایت از امام هم جرم نیست، کما اینکه چنین هم شد. در جمهوری اسلامی که ما می گوئیم، فرد پرسش کننده آزاد است که پرسش خود را طرح کند و به واسطه یک سئوال و یا یک نقد و یا حتی اعتراض، لقب محارب به او داده نمیشود.
آیت الله بیات در تعریف فقهی محارب و محاربه اظهار داشت: کسی را در فقه محارب می نامند که با دست بردن به اسلحه، برای ارعاب مردم اقدام کند. این نمیشود که من عندی و از جانب خود بیائیم و یک تعریف جدید برای محارب بگذاریم و هر کسی که ما را مورد نقد و اعتراض قرار داد، او را با این عنوان خطاب کنیم. با این تعریف فقهی که همه فقها هم روی آن اتفاق نظر دارند، آن کسی محارب خوانده می شود که اسلحه را به سوی مردم بگشاید و آنان را به خاک و خون بکشد نه آن کسی که با دست خالی آمده و فقط و فقط به رویه یا رفتاری اعتراض دارد.
در مورد همین بحث محاربه افزود: اگر کمی دقّت شود، گویندگانی که این و آن را به این عناوین متهم میکنند قطعاً از دو حال خارج نیستند. یا به مبانی دسترسی ندارند و یا در صورت دسترسی، برداشت درستی از آن نداشتهاند و برداشت غلط خود را با پیگیری هدف خاصی، به عنوان دین معرفی میکنند در حالی که دین و مفاهیم آن، با برخی تعاریف اینها هزاران فرسنگ فاصله دارد.
ایشان با ذکر خاطرهای از دوران نمایندگی مجلس در رابطه با مفسدان و محتکران اقتصادی که اقتصاد کشور را مختل می کنند به نظر حضرت امام اشاره کرد که حضرت امام با نظر فقهی خود پیرامون اینکه این افراد را محارب نمیدانم، قضیه را فیصله دادند.
وی تصریح کرد که محارب، تعریف دارد و نمیتوان هر کسی را محارب و هر عملی را محاربه خواند. خونی که به ناحق ریخته شود، عرش خداوند را به لرزه در آورده و نالۀ ملائکة الله را موجب میشود.
این مرجع تقلید با انتقاد از مشابه سازی های تاریخی تاکیدکرد که دین و مفاهیم دینی به خصوص در زمینۀ امور اجتماعی و سیاسی، فقط از حوزههای مستقل علمیه بر میآید و آنهائی که تریبونهای رسمی را محلی برای ارعاب و تهدید و با کمال تأسف محلی برای ارائۀ تعریفهای ناصحیح و منعندی از فقه شیعه قرار دادهاند، با دین علوی و محمّدی فاصله دارند و بیشتر برداشتهای غلط خود از این مفاهیم را به خورد جامعه میدهند.
پاسخ آیت الله ناصر مکارم شیرازی
آیت الله ناصر مکارم شیرازی در پاسخ به استفتای خبرنگار “درداخل ایران” درباره جویا شدن نظریه ایشان در مورد “حکم شرعی محاربه” پاسخ دادند که ” ریشه اصلی حکم محاربه آیه شریفه ۳۳ سوره مبارکه «مائده» می باشد. محارب کسی است که اسلحه روی مردم بکشد و محیط را ناامن کند.”