Search
از جمهوری اسلامی تنها نامی باقی مانده / به بازداشتهای مناسبتی پایان دهید
سازمان دانش آموختگان ایران (ادوارتحکیم وحدت) با صدور بیانیه ای به مناسبت 22 بهمن نسبت به انحراف جمهوری اسلامی و موج جدید بازداشتها اعتراض کرد و از مردم دعوت کرد تا در راهپیمایی 22 بهمن شرکت کنند.
به گزارش روابط عمومی ادوار تحکیم متن این بیانیه به شرح زیر است:
بهمن ماه 1357 بي شک يکي از نقاط عطف و سرنوشت ساز تاريخ دموکراسي و آزادي خواهي ايرانيان است، راهي پر فراز و نشيب که توام با کاميابي و ناکامي هاي فراوان همچنان ادامه داشته و تا سر منزل مقصود گويي همچنان مسيري سخت و پر مخاطره در پيش است.
مطالبه حق تعيين سرنوشت فردي و اجتماعي در کنار آرمان هاي اساسي همچون آزادي و عدالت، موضوعي است که هر ايراني دلبسته به اعتلاء و ترقي ميهن و دردمند کرامت انسان ها را طي بيش از يکصد و پنچاه سال گذشته به خود مشغول داشته است. چه بسيار خون هاي پاک بي گناهان که بر سر اين شعائر ملي به زمين ريخته و چه بيشمار انسان هاي شرافتمند و دليري که سالهايي از عمر گرانقدر خود را در راه اين آرمان ها در گوشه زندان ها و تاريکي سياهچاله هاي استبداد گذرانده اند. بر اين اساس مي توان گفت عمده ترين لحظات همبستگي ايرانيان و تبلور اراده ملي آنها هنگامي بوده است که حرکت جمعي به سوي آرمان هاي ملي فراگيرتر و با شتاب بيشتري توام بوده و وجه مشترک اين مقاطع تاريخي و سرنوشت ساز را مي توان در گسترش اميد به تحقق جامعه اي آزاد که در آن حقوق بشر از حرمت جان و حيات انسان گرفته تا آزادي عقيده و بيان محترم و تضمين شده باشد، در ميان عموم شهروندان دانست.
با اين وجود بايد پذيرفت که کاميابي ما ايرانيان از دموکراسي و آزادي و عدالت نسبت مطلوبي با هزينه هاي عظيم و خسارات غيرقابل جبراني که در راه مبارزه با اصحاب استبداد بر پيکر اين ملت وارد آمده، ندارد. واقعيتي تلخ در پيش روي ماست؛ ملتي که در فاصله کمتر از يک قرن چندين جنبش سياسي – اجتماعي و دو انقلاب بزرگ را از سر گذرانده و حتي لختي از مبارزه براي آزادي و استقلال آسوده نبوده و سي سال پيش يکي از بزرگترين و مردمي ترين انقلاب هاي تاريخ بشريت را سامان داده و به پيروزي رسانده اکنون در وضعيتي به سر مي برد که مطالبه حق تعيين سرنوشت و مردمسالاري به مهمترين بخش زندگي روزمره بخش های عظيمي از شهروندان آن بدل شده و بيش از هشت ماه شعار پر معناي «راي من کجاست؟» محور اساسي «جنبش سبز» اش شده است.
ملت ايران امروز علاوه بر اينکه عزادار و نگران فرزندان غيوري است که طي ماه هاي اخير بر سر اين مطالبه حق، جان باخته و يا به کنج زندان و حبس درافتاده اند، داغدار انقلاب خود نيز هست. مردمان اين خطه مهين که بنيانگذارن انقلاب اسلامي 57 آنان را صاحبان اصلي انقلاب و ولی نعمتان خود مي دانستند، امروز با خود مي انديشند که آيا چنين شرايطي همه سهم آنان از عدالت و آزادي است؟ چگونه مي توان سرود شادماني و جشن بازگويي خاطرات شيرين به راه انداخت وقتي که تکيه زنندگان به اريکه قدرت معماران و شخصيت هاي اصلي انقلاب را به چوب فتنه گري و خيانت مي رانند و طي محاکمات نمايشي و فرمايشي که آبرو از قضاي ايراني و اسلامي برد حکم حبس به دست آنها مي دهند. چگونه می توان انقلاب را پیروز دانست وقتی جواناني که حاصل سالهاي پس از این خیزش ملی بوده اند اینک به اتهام مطالبه آزادی و حق در کف خیابانها جان می دهند و یا مظلومانه در بازداشتگاه های مخوفی چون کهریزک و ... بر اثر شدت شکنجه به شهادت می رسند.
با این همه ثابت شده است که تاریکترین نقطه شب نزدیکترین لحظه به روشنایی است. ملت ایران گرچه در جریان جنبش سبز و اصلاحی خود طی مدت کوتاهی هزینه های بی سابقه و گزافی متحمل شده است اما برکات بی حصر این حرکت را نباید از نظر دور داشت. یک ملت چیزی نیست جز اراده و آرمان مشترک انسانهای یک سرزمین؛ امیدی که امروز در میان شهروندان ایرانی از اقشار و اقلیت های مختلف برای نیل به آینده ای توام با دموکراسی و توسعه پدید آمده به تنهایی دستاوردی است که ایران را به پیش خواهد برد و ای کاش که بر مسند نشستگان و سرمستان از باده قدرت بدون مسئولیت، به جای سرکوب، ارعاب و تهدید که همچون خاک پاشیدن بر چهره آفتاب امری بی حاصل است از مسیر بی بازگشتی که در پیش گرفته اند منصرف شده و با درک این فرصت تاریخی اسباب اقتدار و تامین منافع ملی کشور را از طریق همراهی با رودهای خروشان و زلال این حرکت سبز و مسالمت آمیز فراهم می آوردند.
به باور ما، بحران سیاسی امروز ایران اساسا ناشی از سرپیچی حاکمان از اراده ملت، ستیز و بی اعتنایی به شعارهای انقلاب از جمله آزادی و استقلال و نهایتاً انحراف «جمهوری اسلامی» است. نظام جمهوری اسلامی به عنوان حاصل انقلاب 57، طی سی سال گذشته در مقاطع مختلف دچار تغییر مفهومی شده و از معنای مدنظر توده های انقلابی فاصله گرفته است. آنچه باور و وجدان عمومی در مقطع انقلاب از جمهوری اسلامی درک می کرد، حکومتی بود که حداکثر آزادی ها به ویژه در حوزه سیاسی و عقیدتی را فراهم آورد و اندیشه را از تیغ سانسور برهاند، حکومتی که تبعیض در هر شکلی را میان شهروندان ایرانی الغاء کند و بساط حاکمیت یک گروه، صنف و یا طبقه خاص را بر سرنوشت جامعه برچیند، نظامی که اقتدار ملی را در عرصه بین المللی تامین کند و از قید وابستگی به درآمده باشد و حکومتی که در عین حال ارزش های اسلامی و اخلاقی را به مثابه فرهنگ ملی ایرانیان پاس دارد و عدالت را به عنوان عمده ترین هدف اجتماعی ادیان در جامعه بسط و گسترش دهد تا دیگر دادی از مظلوم بر نیاید مگر آنکه این حکومت نوین به اندک زمانی آن را بستاند.
با این همه انحراف از این باور و خواست مشترک، از «جمهوری اسلامی» تنها نامی را برجای گذاشته است. طی این سالها تنگ نظران و قدرت طلبان روز به روز در این دستاورد ملی نفوذ کرده و آن را به ابزاری در مسیر امیال و اهداف خود که هیچ همخوانی با اراده ملت ندارد بدل کرده اند، از مفهوم حقیقی جمهوری اسلامی عدول کرده حال آنکه آن را مقدس می نامند. درحالی که بازخوانی تاریخ سی ساله اخیر حکایت از تعابیر مختلف رهبران آن از اشکال متفاوت شکل دهی به جمهوری اسلامی حکایت دارد، عده ای مدل و چارچوب مطلوب خود که البته با معنای واقعی جمهوری اسلامی در تضاد آشکار است را همچون آیات کتب مقدس تلقی کرده و نظام برآمده از یک انقلاب عظیم انسانی را به یک شیوه حکمرانی و یا یک اصل از اصول متعدد آن تقلیل می دهند.
بر این اساس مردم ایران در 22 بهمن 88 و همزمان با اوج گیری جنبش اصلاحی خود به مسالمت آمیزترین شکل ممکن می خواهند که با حضور خود در خیابانها و راهپیمایی ویژه این روز تعبیر و تفسیر خود را از جمهوری اسلامی یکبار دیگر در گوش جهانیان و در مقابل چشمان آنها فریاد کنند و چه فرصتی بهتر از این که مستبدان و عاملان انحراف انقلاب و جمهوری اسلامی نیز این صدا را شنیده و از ستم و بیدادگری در حق این ملت آزاده دست بشویند.
سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت) با گرامیداشت سالگرد پیروزی انقلاب، تاکید می کند که قرار گفتن کشور در راه روشن آرامش و توسعه تنها از طریق گردن نهادن حاکمان به اراده جمعی ملت و بازگشت به شعارهای اساسی انقلاب یعنی آزادی و استقلال و عدالت امکان پذیر است و در شرایط کنونی «آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی»، رفع موانع فعالیت احزاب سیاسی و جبران خسارات وارده به کلیه آسیب دیدگان از نقض حقوق بشر و قانون اساسی و توقف روند سرکوب معترضان و عمل به قانون اساسی پیش شرط هرگونه راهکار موثری برای برون رفت از بحران سیاسی فعلی است.
ما همچنین نسبت به دور جدید بازداشت فعالان سیاسی و روزنامه نگاران در آستانه سالگرد پیروزی انقلاب خصوصا آقای علی ملیحی عضو هیات رییسه شورای سیاستگذاری سازمان ادوار تحکیم وحدت ابراز تاسف می کنیم و ضمن اعتراض به این شیوه های غیرقانونی خواستار پایان دادن به «بازداشتهای مناسبتی» هستیم.
سازمان ادوار تحکیم وحدت ضمن دعوت از کلیه شهروندان و صاحبان آرای مختلف به حضور در راهپیمایی 22 بهمن حاکمیت را به انجام وظایف قانونی خود در تامین امنیت همه اقشار در این تجمع مسالمت آمیز فرا می خواند و نسبت به وقوع هرگونه اعمال خشونت علیه هواداران جنبش سبز اصلاحی هشدار می دهد.
بیستم بهمن ماه یکهزارو سیصدو هشتاد و هشت
سازمان دانش آموختگان ایران (ادوارتحکیم وحدت) با صدور بیانیه ای به مناسبت 22 بهمن نسبت به انحراف جمهوری اسلامی و موج جدید بازداشتها اعتراض کرد و از مردم دعوت کرد تا در راهپیمایی 22 بهمن شرکت کنند.
به گزارش روابط عمومی ادوار تحکیم متن این بیانیه به شرح زیر است:
بهمن ماه 1357 بي شک يکي از نقاط عطف و سرنوشت ساز تاريخ دموکراسي و آزادي خواهي ايرانيان است، راهي پر فراز و نشيب که توام با کاميابي و ناکامي هاي فراوان همچنان ادامه داشته و تا سر منزل مقصود گويي همچنان مسيري سخت و پر مخاطره در پيش است.
مطالبه حق تعيين سرنوشت فردي و اجتماعي در کنار آرمان هاي اساسي همچون آزادي و عدالت، موضوعي است که هر ايراني دلبسته به اعتلاء و ترقي ميهن و دردمند کرامت انسان ها را طي بيش از يکصد و پنچاه سال گذشته به خود مشغول داشته است. چه بسيار خون هاي پاک بي گناهان که بر سر اين شعائر ملي به زمين ريخته و چه بيشمار انسان هاي شرافتمند و دليري که سالهايي از عمر گرانقدر خود را در راه اين آرمان ها در گوشه زندان ها و تاريکي سياهچاله هاي استبداد گذرانده اند. بر اين اساس مي توان گفت عمده ترين لحظات همبستگي ايرانيان و تبلور اراده ملي آنها هنگامي بوده است که حرکت جمعي به سوي آرمان هاي ملي فراگيرتر و با شتاب بيشتري توام بوده و وجه مشترک اين مقاطع تاريخي و سرنوشت ساز را مي توان در گسترش اميد به تحقق جامعه اي آزاد که در آن حقوق بشر از حرمت جان و حيات انسان گرفته تا آزادي عقيده و بيان محترم و تضمين شده باشد، در ميان عموم شهروندان دانست.
با اين وجود بايد پذيرفت که کاميابي ما ايرانيان از دموکراسي و آزادي و عدالت نسبت مطلوبي با هزينه هاي عظيم و خسارات غيرقابل جبراني که در راه مبارزه با اصحاب استبداد بر پيکر اين ملت وارد آمده، ندارد. واقعيتي تلخ در پيش روي ماست؛ ملتي که در فاصله کمتر از يک قرن چندين جنبش سياسي – اجتماعي و دو انقلاب بزرگ را از سر گذرانده و حتي لختي از مبارزه براي آزادي و استقلال آسوده نبوده و سي سال پيش يکي از بزرگترين و مردمي ترين انقلاب هاي تاريخ بشريت را سامان داده و به پيروزي رسانده اکنون در وضعيتي به سر مي برد که مطالبه حق تعيين سرنوشت و مردمسالاري به مهمترين بخش زندگي روزمره بخش های عظيمي از شهروندان آن بدل شده و بيش از هشت ماه شعار پر معناي «راي من کجاست؟» محور اساسي «جنبش سبز» اش شده است.
ملت ايران امروز علاوه بر اينکه عزادار و نگران فرزندان غيوري است که طي ماه هاي اخير بر سر اين مطالبه حق، جان باخته و يا به کنج زندان و حبس درافتاده اند، داغدار انقلاب خود نيز هست. مردمان اين خطه مهين که بنيانگذارن انقلاب اسلامي 57 آنان را صاحبان اصلي انقلاب و ولی نعمتان خود مي دانستند، امروز با خود مي انديشند که آيا چنين شرايطي همه سهم آنان از عدالت و آزادي است؟ چگونه مي توان سرود شادماني و جشن بازگويي خاطرات شيرين به راه انداخت وقتي که تکيه زنندگان به اريکه قدرت معماران و شخصيت هاي اصلي انقلاب را به چوب فتنه گري و خيانت مي رانند و طي محاکمات نمايشي و فرمايشي که آبرو از قضاي ايراني و اسلامي برد حکم حبس به دست آنها مي دهند. چگونه می توان انقلاب را پیروز دانست وقتی جواناني که حاصل سالهاي پس از این خیزش ملی بوده اند اینک به اتهام مطالبه آزادی و حق در کف خیابانها جان می دهند و یا مظلومانه در بازداشتگاه های مخوفی چون کهریزک و ... بر اثر شدت شکنجه به شهادت می رسند.
با این همه ثابت شده است که تاریکترین نقطه شب نزدیکترین لحظه به روشنایی است. ملت ایران گرچه در جریان جنبش سبز و اصلاحی خود طی مدت کوتاهی هزینه های بی سابقه و گزافی متحمل شده است اما برکات بی حصر این حرکت را نباید از نظر دور داشت. یک ملت چیزی نیست جز اراده و آرمان مشترک انسانهای یک سرزمین؛ امیدی که امروز در میان شهروندان ایرانی از اقشار و اقلیت های مختلف برای نیل به آینده ای توام با دموکراسی و توسعه پدید آمده به تنهایی دستاوردی است که ایران را به پیش خواهد برد و ای کاش که بر مسند نشستگان و سرمستان از باده قدرت بدون مسئولیت، به جای سرکوب، ارعاب و تهدید که همچون خاک پاشیدن بر چهره آفتاب امری بی حاصل است از مسیر بی بازگشتی که در پیش گرفته اند منصرف شده و با درک این فرصت تاریخی اسباب اقتدار و تامین منافع ملی کشور را از طریق همراهی با رودهای خروشان و زلال این حرکت سبز و مسالمت آمیز فراهم می آوردند.
به باور ما، بحران سیاسی امروز ایران اساسا ناشی از سرپیچی حاکمان از اراده ملت، ستیز و بی اعتنایی به شعارهای انقلاب از جمله آزادی و استقلال و نهایتاً انحراف «جمهوری اسلامی» است. نظام جمهوری اسلامی به عنوان حاصل انقلاب 57، طی سی سال گذشته در مقاطع مختلف دچار تغییر مفهومی شده و از معنای مدنظر توده های انقلابی فاصله گرفته است. آنچه باور و وجدان عمومی در مقطع انقلاب از جمهوری اسلامی درک می کرد، حکومتی بود که حداکثر آزادی ها به ویژه در حوزه سیاسی و عقیدتی را فراهم آورد و اندیشه را از تیغ سانسور برهاند، حکومتی که تبعیض در هر شکلی را میان شهروندان ایرانی الغاء کند و بساط حاکمیت یک گروه، صنف و یا طبقه خاص را بر سرنوشت جامعه برچیند، نظامی که اقتدار ملی را در عرصه بین المللی تامین کند و از قید وابستگی به درآمده باشد و حکومتی که در عین حال ارزش های اسلامی و اخلاقی را به مثابه فرهنگ ملی ایرانیان پاس دارد و عدالت را به عنوان عمده ترین هدف اجتماعی ادیان در جامعه بسط و گسترش دهد تا دیگر دادی از مظلوم بر نیاید مگر آنکه این حکومت نوین به اندک زمانی آن را بستاند.
با این همه انحراف از این باور و خواست مشترک، از «جمهوری اسلامی» تنها نامی را برجای گذاشته است. طی این سالها تنگ نظران و قدرت طلبان روز به روز در این دستاورد ملی نفوذ کرده و آن را به ابزاری در مسیر امیال و اهداف خود که هیچ همخوانی با اراده ملت ندارد بدل کرده اند، از مفهوم حقیقی جمهوری اسلامی عدول کرده حال آنکه آن را مقدس می نامند. درحالی که بازخوانی تاریخ سی ساله اخیر حکایت از تعابیر مختلف رهبران آن از اشکال متفاوت شکل دهی به جمهوری اسلامی حکایت دارد، عده ای مدل و چارچوب مطلوب خود که البته با معنای واقعی جمهوری اسلامی در تضاد آشکار است را همچون آیات کتب مقدس تلقی کرده و نظام برآمده از یک انقلاب عظیم انسانی را به یک شیوه حکمرانی و یا یک اصل از اصول متعدد آن تقلیل می دهند.
بر این اساس مردم ایران در 22 بهمن 88 و همزمان با اوج گیری جنبش اصلاحی خود به مسالمت آمیزترین شکل ممکن می خواهند که با حضور خود در خیابانها و راهپیمایی ویژه این روز تعبیر و تفسیر خود را از جمهوری اسلامی یکبار دیگر در گوش جهانیان و در مقابل چشمان آنها فریاد کنند و چه فرصتی بهتر از این که مستبدان و عاملان انحراف انقلاب و جمهوری اسلامی نیز این صدا را شنیده و از ستم و بیدادگری در حق این ملت آزاده دست بشویند.
سازمان دانش آموختگان ایران اسلامی (ادوار تحکیم وحدت) با گرامیداشت سالگرد پیروزی انقلاب، تاکید می کند که قرار گفتن کشور در راه روشن آرامش و توسعه تنها از طریق گردن نهادن حاکمان به اراده جمعی ملت و بازگشت به شعارهای اساسی انقلاب یعنی آزادی و استقلال و عدالت امکان پذیر است و در شرایط کنونی «آزادی زندانیان سیاسی و عقیدتی»، رفع موانع فعالیت احزاب سیاسی و جبران خسارات وارده به کلیه آسیب دیدگان از نقض حقوق بشر و قانون اساسی و توقف روند سرکوب معترضان و عمل به قانون اساسی پیش شرط هرگونه راهکار موثری برای برون رفت از بحران سیاسی فعلی است.
ما همچنین نسبت به دور جدید بازداشت فعالان سیاسی و روزنامه نگاران در آستانه سالگرد پیروزی انقلاب خصوصا آقای علی ملیحی عضو هیات رییسه شورای سیاستگذاری سازمان ادوار تحکیم وحدت ابراز تاسف می کنیم و ضمن اعتراض به این شیوه های غیرقانونی خواستار پایان دادن به «بازداشتهای مناسبتی» هستیم.
سازمان ادوار تحکیم وحدت ضمن دعوت از کلیه شهروندان و صاحبان آرای مختلف به حضور در راهپیمایی 22 بهمن حاکمیت را به انجام وظایف قانونی خود در تامین امنیت همه اقشار در این تجمع مسالمت آمیز فرا می خواند و نسبت به وقوع هرگونه اعمال خشونت علیه هواداران جنبش سبز اصلاحی هشدار می دهد.
بیستم بهمن ماه یکهزارو سیصدو هشتاد و هشت
